Tegen half 10 waren Karen, Rob, Tineke, Jan en ons nieuwe lid Marco voor wie dit de vuurdoop zou worden, in de loods om hun boten te pakken. Karen was bereid om de trekhaak aan haar auto te monteren en de botenwagen te trekken. Vervolgens coronaveilig vertrokken met meerdere auto’s. Het oorspronkelijk idee was starten bij De Woude, want voldoende parkeerruimte. Mooi een stukje Alkmaardermeer meepakken maar dat leek bij deze harde wind, 6 bft, toch toch een minder idee. Toch starten bij De Wouden zou dan betekenen dat we een luw maar saai stuk kanaal zouden moeten varen en dan overstappen naar de polder richting Krommenie. De instaplocatie toch maar aangepast en we zijn direct naar KV Jason in Krommenie gereden. Parkeerruimte zat en het terrein en de steigers waren gewoon toegankelijk, heel fijn. Er waren ook nog een paar Jasonners aan het klussen en die ons van harte welkom heetten.
Onze vaarleider had ons beschut varen tussen de rietkragen voorgespiegeld. Hmmm, dat ging voor het eerste stuk in ieder geval echt niet op. Heftige zijwind zorgde ervoor dat iedereen in rap tempo overging tot het bijzetten van de scheg, met uitzondering van de gelukkige man die gewoon kan sturen met zijn roertje. De temperatuur viel helemaal niet tegen, ondergetekende trok al rap het extra shirt uit, zonnebril en hoed waren geen overbodige luxe. Naar later bleek was insmeren met zonnebrand ook wel slim geweest. We hebben gewoon de hele dag de zon erbij gehad. Met als bonus prachtige, echt Hollandse wolkenluchten, eenden die nauwelijks tegen de wind in konden vliegen, zwaluwen die onwaarschijnlijk snel voorbij scheerden met de wind mee, een kudde ganzen in grote consternatie (of leek dat maar zo, zijn ganzen niet altijd geconsterneerd?), een grutto op een dampaal, en (toch wel) heeeel veel ruisend riet.
Het varen was zeker bij elkaar kruisende waters wat spannend. Dat het zo lekker kan spoken op die kleine watertjes, daar kun je toch van op kijken. De uitdaging van de enorme windvlagen waardoor je tegenwind het gevoel had dat je bijna niet vooruit komt, had ook wel iets. Eindelijk koffie bij het gemaal Meldijk in Krommenie. Nou ja eindelijk, we hadden nog geen vijf kilometer gevaren maar het voelde wel veel langer. De koffie smaakte er niet minder om en de gevulde koeken van Marco waren in een ommezien verdwenen. Het was goed dat we even uitgebreid hadden gepauzeerd want in het vervolg van de tocht kwamen we niet echt een goede uitstapplek meer tegen. Dat kwam vast omdat we een tikkie verdwaalden zo hier en daar. We hebben een paar keer rechtsomkeert gemaakt waarbij we uiteindelijk wel goed uitkwamen maar niet per se via de sloten volgens de route. De paaltjes die de route aangaven waren hier en daar erg goed verborgen in het riet.
Ik spreek ook voor de andere deelnemers: ik heb weer genoten. Gezellige peddelcollega’s, prachtig polderlandschap, bijna 15 km gevaren met een gemiddelde vaarsnelheid van 6 km/u. Aan het einde uit de wind en in de zon op het gras bij KV Jason nog even nagepraat en de rest van de koffie en boterhammen soldaat gemaakt. Boten opladen en na het afladen gingen we vanaf de loods moe en voldaan huiswaarts.
Tineke