Canada stond al een tijdje op ons verlanglijstje. We wilden heel graag een keer naar Vancouver Island. De verhalen die we gehoord hadden over de rust, de ruimte en de ruige natuur trokken ons aan.
Afgelopen zomer hebben we deze trip van het wensenlijstje af kunnen strepen. We zijn met het gezin drie weken in Canada geweest waarvan tien dagen op Vancouver Island.
Vancouver Island heeft een oppervlakte van ruim 32.000 km2 (450 km lang en 100 km breed) en is daarmee het grootste eiland aan de westkust van Noord-Amerika. Het eiland ligt voor de kust van het vasteland van de provincie Brits-Columbia en staat bekend om zijn hoge bergen, kilometers stranden, prachtige baaien en uitgestrekte oerbossen.
We hadden de luxe van een huurauto waardoor we, in deze korte periode dat we hier zijn, veel van het eiland kunnen zien. Daarnaast slapen we in verschillende accommodaties, voornamelijk midden in de natuur. We spotten dan ook geregeld hertjes en zelfs een zwarte beer. Het water tussen het eiland en het vaste land is genaamd: Straat van Georgia. Hiervan is het bekend dat het een enorme biodiversiteit heeft. Er staat in de straat van Georgia veel stroming en hierdoor is er ook hier veel wildlife te zien. Tijdens verschillende boottochten zien we zeearenden, bultruggen en orka’s.
Een kanotocht in deze mooie streek kan ook niet ontbreken. Ik boek hiervoor een kajaktrip op Quadra Island. Dit is een klein eiland in de Straat van Georgia. Er zijn verschillende mogelijkheden en ik kies voor de Sunset Tour bij Quadra Island Kajaks. De tekst op de website klinkt veelbelovend: “This paddle takes place in the calm of the early evening. Watch the wildlife come out to play in the ever changing evening sky. As the sun goes down, the mountains begin to glow and it truly is a magical paddle. This is an evening ritual not to be missed.”
Op de avond van de trip krijg ik te horen dat er nog vier andere personen geboekt hebben. De gids zal zo komen. Ik kijk om me heen maar ik zie verder niemand. Niet veel later komt er een meisje van een jaar of twintig die zich voorstelt als de gids. Zij vertelt mij dat de andere personen afgezegd hebben en dat we met z’n tweeën het water op gaan. Ik krijg een zwemvestje, een spatzeil en een peddel aangereikt en ik volg haar naar de steiger. Daar liggen een aantal kajaks en ze vraagt mij of ik wel eerder in een kajak gezeten heb. Dat bevestig ik en ik stap zonder al te veel moeite in. We varen het grote water op en als we een minuut of tien onderweg zijn, zegt ze, dat ze eigenlijk vergeten is om mij een safety-briefing te geven. Maar ze vindt dat niet heel erg, want als er iets zou gebeuren kan ze mij prima in haar eentje redden. Ik moet een beetje lachen, want ik was niet van plan te gaan zwemmen.
We varen langs de kust en ik geniet van de zeehonden die op de rotsen liggen te luieren. Het is inderdaad een schitterende sunset tour. Ik zie de zon langzaam achter de bergen zakken en daardoor kleurt de lucht oranjerood. In de verte zie ik donkere wolken samenpakken en het lijkt of het gaat regenen.
Al peddelend horen we het geblaas van een walvis. We kijken om ons heen en zien op ongeveer 300 meter voor ons een watersproei van uitgeademde lucht boven het water. Waarschijnlijk is het een bultrug en we varen rustig die kant op om het beest van dichtbij te bekijken. We zien het uitademen nog twee keer, maar daarna horen en zien we niets meer. Jammer ik had hem nog wel van dichtbij willen zien.
Mijn gids wijst naar een klein eilandje en we besluiten daar te gaan kijken. Het eiland blijkt niet meer dan een rotspunt, maar wel zo groot dat we er omheen moeten. Kleine en grote zeehonden houden ons vanaf de rots in de gaten. Om ons heen ontstaan kleine golfjes die gevormd worden door de aantrekkende wind. Ik zie dat mijn gids plotseling wat meer tempo maakt en afstevent op het kleine eiland. Ik weet niet wat ze van plan is, maar ik vaar achter haar aan. Ik zie dat het water om ons heen vlak wordt. We liggen op dat moment ongeveer 20 meter van het eiland af. Ze stopt en vraagt aan mij: “Dat vlakke water, was dat nou een walvis of een rots onder water?” Ik antwoord dat ik het niet weet en dat zij dat toch moet weten als gids. Ik heb de woorden nog niet uitgesproken of we schrikken allebei van een hels kabaal vlak voor ons. Een walvis blaast zijn adem uit, ongeveer 15 meter voor ons. We kijken elkaar aan en ik voel dat dit best spannend is. Meteen daarna zie ik op de zelfde plek een enorme staart omhoog komen die vervolgens weer het water in gaat. Mijn fotocamera ligt tussen mijn benen, maar onder mijn spatzeil. Mijn gevoel zegt dat ik dit moment moet vastleggen, echter heb geen idee wat deze grote jongen gaat doen. Ik ga mijn spatzeil nu maar niet losmaken. Mocht ik om gaan, dan ben ik niet alleen mijn camera kwijt, maar zwem ik ook vlak naast een bultrug.
Mijn gids zegt dat we zo snel mogelijk de andere kant op moeten en ik merk dat ze opgewonden en gespannen is. Zo dichtbij heeft ze ook nog nooit een bultrug meegemaakt. Ik zie dat het beest steeds verder van ons afzwemt en uiteindelijk in de diepte verdwijnt. Wat een fantastisch moment was dit. Ik ben met mijn kajak gewoon bijna over een walvis heen gevaren.
We peddelen rustig terug naar de haven, want het wordt steeds donkerder en ik zie dat er onweer aan gaat komen. Als dat gebeurt, wil ik eigenlijk wel van het water af zijn. In de haven begint mijn gids tegen verschillende mensen te vertellen wat we meegemaakt hebben. Ik vind het leuk dat ook zij zo enthousiast is.
Op de steiger ruimen we de spullen op en neem ik afscheid van haar. Ik rij terug naar mijn hotel met weer een vette ervaring rijker.
Rick